Hardcore house, niet kapot te krijgen

“Sinds het begin van het hardcore-tijdperk vechten we tegen duivelse krachten. Krachten die erop uit zijn om wat wij ‘ons leven’ noemen, te vernietigen. Na de Grote Oorlog dacht de wereld dat hardcore voorgoed het loodje had gelegd. Maar wij zullen niet verdwijnen, wij zijn niet kapot te krijgen.”

Zie hier een vrije vertaling van de epische tekst uit hardcoreliedje Unleash the Beast van Outblast Vs Korsakoff (2004). Het zegt veel over de huidige stemming binnen de hardcore-scene. Wat eind jaren negentig is gebeurd, mag zich niet herhalen. Toen ging de scene ten onder aan vernietigende krantenartikelen en commerciële uitwassen.

Onbegrip
Sinds het prille begin heeft hardcore te kampen met veel onbegrip. Vanaf het moment dat de Rotterdamse dj Rob in 1992 de eerste hardcore-platen in discotheek Parkzicht uitprobeerde, vormde zich een splitsing in het housepubliek. Aan de ene kant de mensen die geen raad wisten met de snelle, snoeiharde en vervormde bassen. Aan de andere kant een groep die er juist op kickte. De zogenoemde ‘gabbers’.

De gabberscene ontwikkelde zich al snel van een vrij onbekende subcultuur tot een populaire muziekstroming. Binnen mum van tijd stonden tienduizenden pubers, al dan niet onder invloed van xtc, in grote hallen te ‘hakken’ op feesten met illustere namen als Thunderdome, Hellraiser en Masters of Hardcore.

Aussie
Op het hoogtepunt, rond 1997, noemde één op de drie jongeren zich gabber. Ze waren gemakkelijk te herkennen want de meeste gabbers zagen er hetzelfde uit. Jongens hadden kale koppen, meisjes droegen hun haar in een strakke staart of vlecht. Verder hoorde je er pas bij als je een Australian trainingspak (Aussie) en Nike-Airs droeg.

De uniformiteit in uiterlijk gaf aan dat iedereen gelijk was. De buitenwereld dacht er anders over. Gabbers werden vanwege hun kale koppen vergeleken met neonazi’s.

Incidenten met rechtsextremisten op feesten werden dan ook breed uitgemeten in de kranten. Ondanks dat onderzoeken uitwezen dat slechts een zeer klein deel van de hardcoreliefhebbers extreemrechtse gedachten had, bleef het foute imago de scene achtervolgen.

Hakke! Zage!De genadeklap werd echter uitgedeeld door een golf van artiesten die met parodieën de hitparades bestormden. Gabber Piet, toen de populaire presentator van TMF’s gabberprogramma, staat te boek als de grootste boosdoener. Zijn hit Hakke en Zage (goed voor 60.000 verkochte singles) was bedoeld als gimmick, maar gabbers konden er niet om lachen. Hij werd weggezet als nestbevuiler.

Snel daarna gooide de belangrijkste partyorganisatie ID&T het roer om. Het hardcore platenlabel werd opgeheven en het bedrijf ging zich richten op andere dancestijlen. Hardcore ging weer ondergronds. Om zich pas na jaren van herbezinning en muzikale ontwikkeling weer aan de bovenwereld te tonen…

Lees ook:Happy Hardcore week: Hakkûhbar
Lees ook:Dj Ruffneck gaat down under
Lees ook:Promo onderscheidt zich van de rest!
Lees ook:Happy Hardcore week: Party Animals
Lees ook:Jump nog onverminderd populair